Η θεσμοθέτηση ενός δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος ήταν (μεταξύ άλλων) πάγιο αίτημα των εργαζομένων και των εργατικών κινημάτων στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η εργατική τάξη, ιδιαίτερα στις χώρες αυτές που η κοινωνική διαστρωμάτωση ήταν σαφέστερη σε σχέση με την Ελληνική κοινωνία (γιατί στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η δημιουργία συνειδητοποιημένης αστικής τάξης δεν έγινε ή έστω δεν ολοκληρώθηκε ποτέ) προέβαλε το αίτημα δημιουργίας ενός δημοσίου ασφαλιστικού συστήματος επάνω στις δικαιωματικές βάσεις της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης και της εξασφάλισης της δυνατότητας επιβίωσης, όταν θα ερχόταν το τέλος του εργασιακού βίου του κάθε εργαζόμενου, με την παροχή σύνταξης, συνδεδεμένης και ανάλογης των αποδοχών του.
Για να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα αυτά, μάλιστα, οι εργαζόμενοι συνεφώνησαν στην θέσπιση ορίων ηλικίας για την έξοδο από την εργασία και βέβαια στην παρακράτηση των σχετικών εισφορών προς τα ασφαλιστικά τους ταμεία από τον μισθό τους. Ανέμεναν και πίστευαν στη δημιουργία ενός (τουλάχιστον) οικονομικά ανταποδοτικού και (το μέγιστο) κοινωνικά δίκαιου συστήματος το οποίο δεν θα τους "έσβηνε από τον χάρτη", ως μη υφιστάμενους πλέον, άμα τη εξόδω τους από την εργασία.
Εν ολίγοις, ζητούσαν ανθρωπισμό και ήταν πρόθυμοι να τον πληρώσουν.
Σήμερα, κάτι παραπάνω από 100 χρόνια μετά, το ασφαλιστικό σύστημα έχει μετατραπεί σε πολιτικό θέμα, το οποίο προκαλεί την μέγιστη ανασφάλεια στον εκάστοτε εργαζόμενο.
Τα όρια ηλικίας, το ύψος των εισφορών, οι συντάξιμες αποδοχές και όλα τα συναφή τροποποιούνται κατά το "δέον", από ανθρώπους οι οποίοι έχουν θεσμοθετημένη την αεργία τους στο Σύνταγμα της χώρας (Βουλευτικό ασυμβίβαστο).
Όλοι τονίζουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν αντέχουν το οικονομικό βάρος του ισχύοντος ασφαλιστικού και ζητούν άμεσα ή έμμεσα αλλαγές προς το χειρότερο.
Ώστε να αντέξουν τα ταμεία.
Οι άνθρωποι, όμως; Οι άνθρωποι θα αντέξουν;
Όταν δινόταν ο αγώνας για την κατοχύρωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εκείνοι οι αγωνιστές δεν πίστευαν ότι έναν αιώνα μετά οι δικές τους διεκδικήσεις θα γίνονταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης των σύγχρονων εργαζομένων. Και, προς Θεού, δεν έφταιγαν εκείνοι οι αγωνιστές για την σημερινή κατάντια του συστήματος!
Το μακρύ χέρι του Κράτους, που έμπαινε βαθειά στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το αν και πόσο αντέχει το ασφαλιστικό της χώρας.
Σήμερα, ζητείται από τους εργαζόμενους να κάνουν αυτοί (πάλι) τις θυσίες για τον απάνθρωπο μετασχηματισμό του συστήματος αυτού.
Σήμερα, λοιπόν, ίσως περισσότερο από ποτέ, πρέπει να προκύψει μια νέα αξιακή επανάσταση στο ασφαλιστικό, μια περίοδος "αναγέννησης" των αξιακών του καταβολών.
Σήμερα, πρέπει οι εργαζόμενοι, να αξιώσουμε εκ νέου εκείνο τον ξεχασμένο πια ανταποδοτικό ανθρωπισμό.
Γιατί το ασφαλιστικό δεν είναι μόνο ζήτημα δημοσιονομικό. Είναι πρωτίστως κοινωνικό.
Ίσως, σήμερα, ήρθε πια η ώρα να πούμε:
"Δεν μας νοιάζει, αν αντέχουν τα ταμεία.
Αν αντέχουν, έχει καλώς.
Αν δεν αντέχουν, επιστρέψτε στα Ταμεία μας αυτά που πληρώσαμε και μας οφείλετε, ώστε να αντέξουν τα ταμεία.
Γιατί τα λεφτά αυτά εμείς τα έχουμε δουλέψει, τα έχουμε πληρώσει και τα δικαιούμαστε.
Και δώστε τά μας όχι στα 70 μας χρόνια αλλά αρκετά νωρίτερα.
Γιατί, εν τέλει, ρε διάολε, αν δουλεύω μια ζωή, πότε θα απολαύσω αυτά που πλήρωσα;
Αν δουλεύω μια ζωή, ποιά η διαφορά δουλειάς και δουλείας;
Δεν προλαβαίνουμε, κύριοι.
Αφορίζετε τη ζωή μας.
Και πεθαίνουμε δούλοι..."
