Το ΠΑΣΟΚ πριν και μετά την 11/11/2007

Δεν είναι ώρα να σταθεί κανείς σε αυτονόητες διαπιστώσεις του στυλ "Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της Ιστορίας του" ή ότι "Πρέπει να υπάρξουν εγγυητές της ενότητας" και άλλα τέτοια τετριμμένα.

Σε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, προοδευτικό κόμμα όλα αυτά θα έπρεπε να θεωρούνται θεσμικά ρυθμισμένα ή, έστω, εν τοις πράγμασι αντιμετωπίσιμα περιστατικά.

Το κυρίαρχο θέμα στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία είναι το θέμα της πολιτικής φυσιογνωμίας του Κινήματος.

Στις 11/11/2007 δεν προχωράμε μόνο σε εκλογή Προέδρου.

Το πραγματικό διακύβευμα όλης αυτής της διαδικασίας είναι η πορεία μέχρι την ημερομηνία-σταθμό αλλά και η πολιτική κατεύθυνση του Κόμματος από εκεί και μετά.

Πώς θα διαχειριστεί το ΠΑΣΟΚ μια έντονη συγκρουσιακή κατάσταση όπως αυτή;

Τα δεδομένα του 1996 δεν υπάρχουν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Διλλήματα σαν το περίφημο δίλλημα του Κ. Σημίτη στο συνέδριο του 1996 δεν μπορούν, να τεθούν από κανέναν, καθώς το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια κυβέρνηση...

Επομένως, μπορούμε να είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι ότι θα παρακολουθήσουμε μια περισσότερο πολιτική διαδικασία, μια διαδικασία που θα αναδείξει το πως θα απευθυνθεί το ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία. Μια διαδικασία που θα καθορίσει το περιεχόμενο του πολιτικού μας λόγου στα χρόνια που έρχονται.

Εν τέλει, μπορούμε να είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι ότι το ΠΑΣΟΚ θα επαναυτοπροσδιοριστεί ως το κυρίαρχο κόμμα της Προοδευτικής Αριστεράς, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Είναι, λοιπόν, στο χέρι μας, να ορίσουμε τις πολιτικές συντεταγμένες του Κινήματος. Έτσι μόνο, θα συστήσουμε εκ νέου μια πλατιά πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία, η οποία θα έχει σαφές πολιτικό περιεχόμενο και στόχευση.

Μέχρι τότε πρέπει να προβούμε μόνο στα αυτονόητα της Δημοκρατίας. Να είμαστε ψύχραιμοι και να διαχειριστούμε όλη αυτή την κατάσταση με αδιαπραγμάτευτους όρους συντροφικότητας, ενότητας, σεβασμού και διαλόγου.

Αν τα καταφέρουμε -και έχουμε αποδείξει μέχρι τώρα ότι μπορούμε- εμείς οι ίδιοι θα εγγυηθούμε όχι μόνο την ενότητα αλλά και τις επερχόμενες Νίκες της Δημοκρατικής Παράταξης. Διότι, εν τέλει, όλοι εμείς είμαστε το ΠΑΣΟΚ. Εμείς του δίνουμε χαρακτήρα και κατεύθυνση. Εμείς του δίνουμε υπόσταση και δύναμη.

Συνεπώς, η 11/11/2007 δεν είναι κρίσιμη μόνο για τους όποιους υποψηφίους για την Προεδρία του Κόμματος.

Πρωτίστως, σηματοδοτεί μια μεγάλη, πολύ μεγάλη πρόκληση και για εμάς τους ίδιους.

Η Ελλάδα φλέγεται

Η Ελλάδα γνώρισε πολλές κυβερνήσεις.
Άλλες καλές και άλλες κακές.

Ποτέ, μα ποτέ, όμως, δεν υπήρξε άλλη ανύπαρκτη κυβέρνηση, εκτός από την τωρινή.

Απέναντι στην καταστροφή και την τραγωδία, αυτή η κυβέρνηση αντέταξε τον κο Ρουσόπουλο, ο οποίος, σαν άλλος Γκέμπελς*, κλήθηκε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση.

Απέναντι στην καταστροφή και την τραγωδία, αυτή η κυβέρνηση φόρεσε μπουφάν (τζάκετ) στον κο Καραμανλή, και, υπό 42ο Κελσίου (!), τον έβαλε να μιμηθεί τον Τζώρτζ Μπους, μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, σε μια απόπειρα επικοινωνιακού χειρισμού της κρίσης.

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας, εν μέσω πλήρους αποσυντονισμού και πανικού, έριξε τις ευθύνες στον «στρατηγό άνεμο» και πέταξε το πυροτέχνημα της «ασύμμετρης απειλής» κατά της χώρας. Κατέστησε έτσι, αυτόματα την Ελλάδα άντρο τρομοκρατών και επικίνδυνο τουριστικό προορισμό. Κι αυτός προσπαθούσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση, να τρομοκρατήσει το λαό, να αποσείσει τις ευθύνες από αυτόν και την κυβέρνηση του κου Καραμανλή.

Και τα προηγούμενα καλοκαίρια είχαμε φωτιές.
Ποτέ άλλοτε, όμως, δεν έγινε τέτοιο κακό. Ποτέ άλλοτε, δεν συνέβη τέτοια τραγωδία.

Οι φωτιές δεν απαιτούσαν επικοινωνιακό χειρισμό.
Απαιτούσαν σχέδιο, πρόληψη, ετοιμότητα, συντονισμό, δράση.
Τίποτα από αυτά δεν υπήρχε…

Αρχαία Ολυμπία, Αίγιο, Πάρνηθα, Ηλεία, Αρκαδία, Μεσσηνία, Λακωνία, Εύβοια, Κορινθία…

64 νεκροί.
Χιλιάδες άστεγοι.
Ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.

Ο κόσμος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος.

Αυτή η κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι επικίνδυνη.
Αυτή η Κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι ικανή μόνο για το χειρότερο.

Το είχε πει και ο ίδιος ο κος Καραμανλής:
«Δεν είπα τίποτα, μα τίποτα, το οποίο δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να το κάνουμε».
(5 Μαρτίου 2004)
Τώρα πια, γνωρίζουμε όλοι τι εννοούσε.

Ομολογ(ί)α θεσμικής παράλυσης

Τι κι αν ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κύριος Παπαληγούρας, δεν παραιτήθηκε;

Τι κι αν διετάχθη, πρωτοφανώς, από τον κύριο Καραμανλή να παραμείνει στη θέση του, ως "Υπηρεσιακός Υπουργός";

Τι κι αν ορίστηκε, άτυπα, ως ο άγρυπνος θεματοφύλακας της μυστικότητας του πορίσματος Ζορμπά;

Τι κι αν προκαλούν θεσμική κρίση στην Δημοκρατία μας οι "επανιδρύσεις του Κράτους" της Δεξιάς;

Τουλάχιστον, μέχρι τις 16 του Σεπτέμβρη, όλα έπρεπε να θυμίζουν...2004. Όλα έπρεπε να είναι "σεμνά και ταπεινά".

Το γαϊτανάκι γύρω από το σκάνδαλο των ομολόγων, όμως, έχει ήδη αρχίσει να ξετυλίγεται.

Και ξετυλίγεται εξαιρετικά επώδυνα για την απερχόμενη Κυβέρνηση.

Αποδεικνύεται ότι ο "αρχιερέας της διαπλοκής", κύριος Καραμανλής, δεν είναι ούτε σεμνός ούτε ταπεινός.

Η "γαλάζια συμμορία" του "μεταρρύθμισε" μόνο την έννοια της τιμιότητας και της διαφάνειας.

Η πολυδιαφημισμένη "επανίδρυση του Κράτους" ήταν σημαία ευκαιρίας.

Η αλήθεια είναι πλέον γνωστή.

Η τραγικότητα των γεγονότων θυμίζει τον "Αλέξη Ζορμπά" του Ν. Καζαντζάκη.

Με μια διαφορά:
Ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη χόρευε συρτάκι γιατί του άρεσε.
Ο Ζορμπάς των ομολόγων δίνει το ρυθμό για το συρτάκι της αλήθειας.

Σε αυτό το ρυθμό χορεύει πλέον όλη η απερχόμενη κυβέρνηση. Και δεν της αρέσει καθόλου.

Ο "πολιτικός πολιτισμός" της Δεξιάς...

Είναι πραγματικά πρωτοφανές!

Κάποιοι ίσως να το αντιλαμβάνονται ως ανεπίτρεπτη προχειρότητα. Κάποιοι άλλοι ίσως να διακρίνουν ήδη μια επικοινωνιακή καινοτομία, μια νέα επικοινωνιακή πολιτική!

Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει πρόγραμμα (!) αποτελεί σύμπτωμα έκπτωσης της πολιτικής.

Ποτέ άλλοτε ένα πολιτικό κόμμα, και μάλιστα κόμμα εξουσίας, δεν κατέβηκε στον στίβο των εκλογών χωρίς πρόγραμμα.

Ποτέ άλλοτε ο Ελληνικός λαός δεν κλήθηκε να αποφασίσει χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς επιλέγει.

Ίσως αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο του κου Καραμανλή: Μια λευκή επιταγή, αν κέρδιζε ποτέ τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου.

Ευτυχώς, όμως, η Δημοκρατία δεν λειτουργεί έτσι. Η κάθε ψήφος έχει σαφές πολιτικό περιεχόμενο. Αποτελεί συνειδητή πολιτική επιλογή.

Γι' αυτό και ο κος Καραμανλής δεν πρόκειται να κερδίσει τις εκλογές αυτές.

Γιατί εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά ότι κάθε λευκή επιταγή είναι επικίνδυνη.

Κάθε λευκή επιταγή αποτελεί κίνδυνο χρεοκοπίας για τη χώρα, για το μέλλον μας.
Και δε δίνουμε λευκές επιταγές.Σε κανέναν.