Η Ελλάδα φλέγεται

Η Ελλάδα γνώρισε πολλές κυβερνήσεις.
Άλλες καλές και άλλες κακές.

Ποτέ, μα ποτέ, όμως, δεν υπήρξε άλλη ανύπαρκτη κυβέρνηση, εκτός από την τωρινή.

Απέναντι στην καταστροφή και την τραγωδία, αυτή η κυβέρνηση αντέταξε τον κο Ρουσόπουλο, ο οποίος, σαν άλλος Γκέμπελς*, κλήθηκε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση.

Απέναντι στην καταστροφή και την τραγωδία, αυτή η κυβέρνηση φόρεσε μπουφάν (τζάκετ) στον κο Καραμανλή, και, υπό 42ο Κελσίου (!), τον έβαλε να μιμηθεί τον Τζώρτζ Μπους, μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, σε μια απόπειρα επικοινωνιακού χειρισμού της κρίσης.

Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, Βύρων Πολύδωρας, εν μέσω πλήρους αποσυντονισμού και πανικού, έριξε τις ευθύνες στον «στρατηγό άνεμο» και πέταξε το πυροτέχνημα της «ασύμμετρης απειλής» κατά της χώρας. Κατέστησε έτσι, αυτόματα την Ελλάδα άντρο τρομοκρατών και επικίνδυνο τουριστικό προορισμό. Κι αυτός προσπαθούσε να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κρίση, να τρομοκρατήσει το λαό, να αποσείσει τις ευθύνες από αυτόν και την κυβέρνηση του κου Καραμανλή.

Και τα προηγούμενα καλοκαίρια είχαμε φωτιές.
Ποτέ άλλοτε, όμως, δεν έγινε τέτοιο κακό. Ποτέ άλλοτε, δεν συνέβη τέτοια τραγωδία.

Οι φωτιές δεν απαιτούσαν επικοινωνιακό χειρισμό.
Απαιτούσαν σχέδιο, πρόληψη, ετοιμότητα, συντονισμό, δράση.
Τίποτα από αυτά δεν υπήρχε…

Αρχαία Ολυμπία, Αίγιο, Πάρνηθα, Ηλεία, Αρκαδία, Μεσσηνία, Λακωνία, Εύβοια, Κορινθία…

64 νεκροί.
Χιλιάδες άστεγοι.
Ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή.

Ο κόσμος που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας δεν θα είναι ποτέ πια ο ίδιος.

Αυτή η κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι επικίνδυνη.
Αυτή η Κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι ικανή μόνο για το χειρότερο.

Το είχε πει και ο ίδιος ο κος Καραμανλής:
«Δεν είπα τίποτα, μα τίποτα, το οποίο δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να το κάνουμε».
(5 Μαρτίου 2004)
Τώρα πια, γνωρίζουμε όλοι τι εννοούσε.